alles moet poezie worden….

Kunst als levenswijze dus. Dat doet nog heel wat recalcitrants verwachten. Om dit te begrijpen hoeven we slechts aandacht te schenken aan de verhouding van deze kunst tot de maker zélf (uiteraard zoals zij tot uiting komt in het werk) en tot de omgeving, zeg maar: de maatschappelijke constellatie. Het individuele dreigt enerzijds osmotisch te vervloeien in het uitgebreide netwerk van communicatie dat typerend is voor het huidige tijdperk, terwijl anderzijds het zich onttrekken daaraan weinig meer dan een steriele ivoren toren-mentaliteit lijkt te kunnen opleveren. Tegen beide tendenzen blijkt deze kunstenaar zich hevig te verzetten. Dat resulteert in een identiteitscrisis vol reactie op de modieusheid die hij in zichzelf en de buitenwereld waarneemt.

Wat een motor is voor de artistieke creativtteit, is echter niet vreemd aan degenen die van het produkt kennis nemen. Wanneer slaagt de kunstenaar erin een brug te slaan tussen de alledaagse veelheid van zaken, welke ons als het ware slechts overkomt, en de ongewoonheid van dromen en verlangens naar een bestaan, waarin weer wonderen worden gemaakt en meegemaakt ?